Rather than love, than money and fame, rather than justice, give me truth.

This post will be written in Dutch because it contains some highly personal stuff that I can better put into words in my mother tongue. Another reason to write it in Dutch is that I want to direct it directly to my flemish audience.

Zondag 26 mei verkiezingsdag. Ik heb de documenten die bewijzen dat ik verontschuldigd ben en dat ik mijn burgerlijke plicht deze keer dus niet hoef na te komen. Ik zie het echter meer als een recht dan een plicht. Mocht men de stemplicht afschaffen (wat ik misschien niet zo een slecht idee zou vinden, maar dat is voer voor een heel ander topic), zou ik normaliter nog steeds naar de stembus trekken. Ik vind het jammer dat ik mijn stem deze keer niet kan laten meetellen, dus tracht ik via deze weg toch het verkiezingsresultaat enigszins richting ´mijn agenda´ te sturen.

Ikzelf ben opgegroeid in een omgeving die zich eerder op de rechter helft van het politieke spectrum bevindt. Mijn opvoeding was weinig tot niet politiek getint (of dat was alleszins zelden een expliciet gespreksonderwerp thuis) maar mijn ouders heb ik toch wel stelselmatig voelen evolueren van een eerder centraal politiek standpunt naar een gematigd rechts politiek standpunt. Binnen mijn jeugdbeweging was het sentiment rechts tot extreem rechts te noemen (misschien in het begin niet zozeer, maar zeker wel vanaf mijn jonge adolescentie). Dit alles zeg ik trouwens zonder waarde-oordeel, het zijn gewoon de zaken zoals ik ze aangevoeld heb en zoals ik erop terugkijk. (Misschien strookt mijn blik op mijn eigen verleden niet helemaal met hoe het echt was, maar dat is niet relevant, relevant zijn de lessen die ik eruit geleerd heb.) Ik denk dat het belangrijk is deze zaken aan het begin van dit blogbericht te vermelden want: context is alles.

In mijn eerste twee jaren van de middelbare school hebben enkele incidenten ervoor gezorgd dat ik een zekere angst heb opgebouwd voor mensen met een migratie-achtergrond. Het lijkt het begin van een goeie mop maar: Een Marokkaan, een Kazach en een Pool waren de hoofdrolspelers in die historie. Zeer kort door de bocht kwam het erop neer dat onze basketbal steeds door hen werd afgepakt en dat daar meerdere ruzies en zelfs kleine gevechten zijn door ontstaan (kinderachtig en puberaal haantjesgedrag van beide kanten dus). Eenmaal heeft de Marokkaanse jongen een mes naar mij getrokken, er is toen gelukkig niets gebeurd maar ik weet dat die confrontatie een diepe indruk op me heeft nagelaten (en niet op een positieve manier). De Poolse jongen is van school gestuurd na enkele vuistslagen aan ons adres. De Marokkaanse jongen en de Kazachse jongen heb ik nooit meer gezien of gehoord nadat ze het een goed idee vonden op een nacht tijdens de examens een deel van onze school in brand te steken. Ik herinner me nog zeer goed dat ik opgelucht was dat mijn examen geschiedenis uitgesteld werd want ik had niet al te best gestudeerd.

In de paar jaren die daar op volgden was ik dan ook (hoe kon het ook anders gezien de context) echt mee in de ideologie van ´De Vlaamsche Identiteit´. Ik herinner me nog te slapen met een vlag van de Vlaamse leeuw boven mijn bed, ik was helemaal mee in de ´cultus van het lichaam´ en ik zong geregeld van ´Ze zullen hem niet temmen, …´. Hoewel Dries Van Langenhove en ikzelf elkaar niet kennen, we hadden beste vrienden kunnen geweest zijn. (Zeker als je weet dat onze ouderlijke huizen op een praktische steenworp van elkaar staan en we generatiegenoten zijn.)

Mijn eerste jaar op de universiteit is voor mij alles veranderd. Ik heb toen het gevoel gekregen dat niets meer klopte, ik ben op dat moment veel verloren en heb de grond vanonder mijn voeten voelen wegzakken. Ik heb geleerd dat er niet zó veel nodig is om iemand de mentale afgrond in te duwen. Ik ben toen echt gekraakt geweest en in de jaren die erop volgden ben ik door een significante identiteitscrisis gegaan. Ik weet dat dat proces pas begon te kalmeren toen ik Christopher McCandless heb leren kennen. Hij werd mijn nieuwe vaste grond. Een van zijn slagzinnen kwam van Henry David Thoreau en heeft een diepe snaar geraakt: ´Rather than love, than money and fame, rather than justice, give me truth´. Sindsdien ben ik op een eindeloze zoektocht naar de waarheid vertrokken (en ik plan niet terug te keren) en nog veel belangrijker: wanneer ik een waarheid ontdek probeer ik mijn leven daar naar in te richten.

Ik zou graag enkele waarheden die ik ontdekt heb met u willen delen.

* Mensen ondernemen geen levensgevaarlijke tochten met hun kinderen in rubberbootjes op de middelandse zee als er een beter alternatief zou zijn. We hebben met z´n allen bloed aan onze handen door onze politieke keuzes. Duizenden en duizenden MENSEN zijn verdronken omdat wij bange hypocrieten geweest zijn. Het is nu aan de Europese kiezer om een meer humane keuze te maken.

* Kinderen met een migratie-achtergrond zijn geen slechte mensen. Ze staan onder enorme druk, ze zijn waarschijnlijk nog veel meer de pedalen kwijt dan ik ooit de pedalen ben kwijt geweest, en laat ons eerlijk zijn, ze worden in België jammer genoeg nog steeds niet met open armen ontvangen. Ze moeten zich ongetwijfeld ongewenst en onbegrepen voelen. Daardoor nemen ze soms domme, rare, gevaarlijke of voor ons onbegrijpbare beslissingen. Ze mogen verantwoordelijk geacht worden voor hun daden maar wel binen het licht van hun context. Misschien wordt het tijd onze angsten en vooroordelen over boord te gooien, hen te omarmen, hen een kans te geven en hun menselijk potentieel niet langer in de vuilbak te gooien. Of je het nu wil of niet, ze zijn er en ze gaan mee onze toekomst bepalen. We kunnen beter samenwerken.  

* ´De Vlaamsche Identiteit´ als concept is gebakken lucht. Het betekent niets. Elke Vlaming is anders en een cultuur is geen standvastige rots. Culturen zijn altijd onderhevig geweest aan verandering en tradities zijn altijd al overgenomen geweest, aangepast geweest en samengevloeid. Dat is de natuurlijke gang van zaken. Ieder van ons heeft een voorouder in een ver (of niet zo ver) verleden met een migratie-achtergrond, het is pure hypocrisie om dat te ontkennen.

* Het confederalisme of nog sterker het idee om van Vlaanderen een onafhankelijk land te maken, zijn totaal onrealistische en onhaalbare doelen (los van het feit of je het al dan niet een goed idee zou vinden) en dienen vooral als bliksemafleider voor de ECHTE hete politieke hangijzers. Ze zorgen bovendien voor een zorgbarend nefast neveneffect: een demonisering van het Franstalig deel van de Belgische bevolking.

* De planeet is al jaren op koers zich te transformeren in een onleefbare kale plastieken rots. Wij als menselijke soort zijn daar onomstotelijk de oorzaak van. In die zin zie ik de planeet als één groot levend organisme dat ziek is. Het probleem voor ons als menselijke soort is dat wij de ziekte zijn. Het zal niet zo lang meer duren voor het immuunsysteem van de aarde de levenscondities zo drastisch gaat wijzigen dat er niets meer zal overblijven om kapot te maken. De gedane schade is al onomkeerbaar, maar ik geloof wel nog steeds dat wij kunnen veranderen en in symbiose met onze planeet kunnen leven. U kiest of u nog langer een parasiet wil zijn.

Ik zou hier nog een boek vol aan waarheden kunnen schrijven, maar ik denk dat ik mijn belangrijkste punten alvast gemaakt heb (ik wil bovendien nog iets van materiaal overhouden voor toekomstige blogberichten). Ik ga u niet zeggen op welke partij u moet stemmen. Ik weet zelf namelijk niet eens op wie ik zou stemmen. Ik denk dat u, na dit te lezen, mij zal categoriseren als linkse rat. Alhoewel, ik zie mezelf niet als links noch rechts. Ik weet eerlijk gezegd eigenlijk zelfs niet wat dat echt betekent: ´links´ en ´rechts´. Mensen vergeten dat je naast links en rechts ook vooruit, achteruit, boven en onder kan kijken. Ik richt de blik vooruit met een lichte inclinatie naar boven, ik nodig u uit aan mijn kant van het politieke spectrum.

Mijn eigen verhaal maakt me bang en hoopvol tegelijk. Bang omdat ik uit eigen ervaring weet hoe gemakkelijk mensen worden opgejut door ideologiën die enkel polariseren en demoniseren. Bang omdat ik vrees dat het al te laat is en dat onze samenleving zal verglijden in een verder discours van bangmakerij. Bang omdat ik zie dat de politiekers al jaren niet voldoende aan de belangrijke thema´s durven/willen/kunnen werken en ik daar niet meteen verandering in zie komen. Hoopvol omdat ik uit eigen ervaring weet dat mensen kunnen veranderen. Hoopvol omdat ik geloof in de kracht van de waarheid.

B. Supertramp